Eerste week ziekenhuis

Maandag, 7:30uur moest ik me melden bij Training facilities. Zo gezegd, zo gedaan. Toen er om 8:00uur nog niemand was, had ik m'n moeder gebeld. Maar gewoon even wachten ze komen vanzelf. Ondertussen raakte ik in gesprek met twee accountants van t ziekenhuis. Zij hebben me een rondleiding gegeven om de tijd wat te doden. En ja hoor! Net toen we terug kwamen, om half tien, kwam de man aanlopen die ik nodig had. Hij zou voorlichting gaan geven aan een groep studenten maar daar staken de accountants een stokje voor. Ik was er immers al vanaf half 8, dus hij hoefde het niet in zijn hoofd te halen om met de studenten te beginnen en mij te laten wachten. Ideaal zulke mannetjes! Hij was laat deze ochtend omdat er thuis iets stuk was. En dat moest eerst gemaakt worden. Het kan ook allemaal. Intussen had hij een ander mannetje opgetrommeld die me zou introduceren op de afdelingen. Emergency and accidents, gynaecology en obstetrics zijn de afdelingen waar ik komende vier weken zal zijn. Ik begin op gynaecologie. Deze afdeling ligt ergens achteraf. Het hele ziekenhuis is nieuw, behalve deze afdeling met een aantal andere. Dat mag de pret niet drukken. Ook al staan de muren op instorten, iedereen is welkom.
Dinsdag toen ik thuis kwam na het werk, was heel mijn kamer opgeruimd. Een beetje te goed want ik kon niks meer vinden. Alles bleek achter het gordijn te staan, uit het zicht. Ze waren bezig om het hele huis een schoonmaakbeurt te geven, want er waren nog een aantal dingen die uitgepakt moesten worden van de verhuizing een aantal jaar geleden. Alles lag bezaaid met rotzooi. Wonder boven wonder hebben ze alles op kunnen ruimen voordat de kinderen op bed gingen. Die konden namelijk nergens slapen zoveel rotzooi lag er. 's Avonds had mijn moeder yam soep voor me gemaakt. De geur alleen al maakte me misselijk. Hoe gaan we dit oplossen? Ik had nog een plastic zak op mijn kamer liggen. Dus daar heb ik het grootste gedeelte in geschoven. Niet wetende dat moeder al die tijd al voor mijn deur zat. Omdat er ook vlees in de soep zat leek het me niet handig om de plastic zak onopvallend in de container te gooien. Dan maar mee naar het ziekenhuis morgenochtend om het daar weg te gooien. Kom ik er toch nog goed vanaf.
Woensdag eerst de plastic zak weg gegooid. Op de afdeling was het erg rustig. Verpleegkundigen lagen te slapen op tafel. T kan allemaal. Aan het begin van de middag kwamen er nog twee spoedopnames binnen, wat t wel weer extra leuk maakte. Toen ik 's middags thuis kwam, was alleen de oom thuis. Moeder was naar de stad met de kinderen want het haar was te lang. De leraar van Lucky had namelijk midden op het hoofd het haar eraf geknipt zodat iedereen kon zien dat het te lang was. Toen moeder thuis kwam, had ze de kinderen niet bij zich. Waar zijn die? Oh helemaal vergeten. Die zitten nog bij de kapper maar ik heb geen zin om ze op te halen, ik kom net uit de stad. Gelukkig was oom zo lief om ze op te halen.
Donderdagochtend op weg naar het ziekenhuis begon de motor te haperen. M'n buurjongen keek me eens aan, motor leeg. Shit. Waar is het benzinestation? Aan de overkant van de drukke weg. Gelukkig, gooi m maar vol dan kunnen we weer even vooruit. Vandaag ben ik nog een dag op het A-gedeelte van de gynaecologie gebleven. Hier wordt iedereen opgenomen die niet geopereerd hoeft te worden. Zwangeren met malaria, spontane miskramen en mensen die chemotherapie moeten onderaan. Het verbaast me nog het meest, dat ze hier chemotherapie kunnen geven. Morgen ga ik naar het B-gedeelte toe waar de gynaecologische patiënten worden voorbereid op de operatie en na de operatie liggen. Vanmiddag ben ik nog mee geweest naar het militaire terrein in Tamale. Er moest een koelkast worden gekocht voor het weeshuis. Om dat terrein op te mogen, moest je verplicht een helm dragen. We hadden maar een helm en waren met z'n drieën. Dat werd dus niks. Dan maar lopend verder, dat mocht wel. Koelkast gekocht en we konden weer naar huis.
Vrijdag op de afdeling heb ik ook weer van alles meegemaakt. Een van de verpleegkundigen deed de ventilator aan. Hoe? Door twee draadjes aan elkaar vast te binden. T gaf een stroomvonkje, dus ik moest lachen. T blijft bijzonder hoe ze hier sommige dingen doen. In de loop van de ochtend ging een patiënt naar de operatiekamer. Of ik even mee mocht. Jawel. Een zeer charmant pak met een mooie muts, maakte me gereed voor de operatiekamers. Bij de patiënt zou de baarmoeder worden verwijderd. Toen ze de buik open sneden, trok ze haar knieën op en spande ze haar buikspieren aan. Anesthesie werkte niet goed. Vervelend. Ze kon niet praten, want daarvoor was ze te ver weg. Maar gauw wat extra medicatie in t infuus en hopen dat t nu wel goed is. Zelf had ik m'n twijfels erbij want ze knipperde nog wel met haar ogen. Maar goed, ze zullen wel weten wat ze doen. Uiteindelijk is de operatie wel geslaagd. Dat betekende voor mij al het einde van mijn eerste week in het ziekenhuis. Waar blijft de tijd.
Het weekend ben ik weer wezen zwemmen met Lucky. Het was echt te warm om thuis te blijven en t zwemmen gaf een heerlijke verkoeling. Vanaf vandaag een weekje tussen de bevallingen als het goed is.