Ongeluksweek

Na een heerlijke nacht kwam ik dinsdag uitgerust op het werk aan. Gisteravond waren er nog een aantal patiënten binnen gebracht met verwondingen die zo erg waren dat het gehecht moest worden. Er was alleen een probleempje, de set die hiervoor gebruikt wordt was nog in de sterilisatiekamer. Tsja, dan maar een verbandje erom en vanmiddag maar weer eens kijken. Gelukkig mochten we in de ochtend een paar setjes ophalen waardoor de hechtingen toch geplaatst konden worden. In de middag kwam een van m'n moeders broers langs op de spoed. Hij werkt bij de ambulance en wou mij hun werkplek wel laten zien. Ach, waarom ook niet? Hoppa, mee in de ambulance en daar gingen we. Wel onder de voorwaarde dat ik vroeg thuis zou zijn vandaag. De dagdienst duurt daar tot 17:00uur, dus die tijd moesten we sowieso uitzitten daar. Daarna zijn we nog even het terras op geweest. Hartstikke gezellig maar t begon zo hard te regenen dat we alsnog laat thuis waren. Want om nou midden in een regenbui naar juiste gaan was ook niet zo'n goed plan.
Dinsdag bevond ik me weer in de triagekamer. Dat was wel lekker wat ik was nog moe van gisteren en omdat er geen patiënten waren kon ik mooi uitrusten. Rond het middaguur werden we gewaarschuwd dat er een ambulance op weg was naar ons. Ongeluk, kindje geraakt. De ambulance was op weg naar een spoedgeval maar had daarbij per ongeluk een kindje geraakt. Eenmaal gearriveerd bij ons vielen de verwondingen gelukkig mee. Het was meer de schrik wat t kindje aan het huilen had gemaakt. Terwijl ik samen met iemand van de ambu de wonden verbond, begon de andere verpleegkundige een discussie met de bestuurder van de ambulance. In plaats van dat ze het kindje even gerust stelden en hielpen..
Woensdagochtend bracht mijn zusje me mee weg. Ze voelde zich te ziek om naar school toe te gaan maar ze kon me wel mee wegbrengen. In de ochtend werd er een jongen binnen gebracht en het verbaast me nog altijd dat hij leeft. Hij was namelijk ik het bos met zijn collega aan het werk en werd toen geraakt met een soort zwaard. Ze gaan met vlijmscherpe grote messen op pad om bijvoorbeeld grote takken weg te hakken. Die arme jongen had dat mes alleen in z'n nek gekregen. Dat de halsslagader nog intact was verbaast me nog het meest. Vanmiddag was ik eens een keer op tijd thuis en ben dus ook nog even lekker op bed gekropen. In de avond ben ik met moeder en Rejoice naar een willekeurige apotheek in de stad geweest want we dachten aan malaria. En inderdaad, ze had malaria. Maar wat drankjes en multivitamine mee naar huis en nu maar hopen dat ze het in wil nemen. De mannen van de apotheek wisten precies te vertellen op welke afdeling ik in t ziekenhuis werkte. Ze weten ook alles. 
Vrijdagochtend vroegen ze of ik ze weer wou vergezellen in de triagekamer. Ja hoor, waarom niet? Het kon wel vrijdag de 13e zijn, zoveel gevallen werden binnen gebracht. De middag was gelukkig beter. Mijn familie zou vandaag naar een begrafenis toe dus moeder had haar haar laten doen, speciale kleren gekocht en was klaar om te gaan. Maar omdat Rejoice malaria had, bleef moeder thuis. 
Zaterdagochtend ging ik vroeg op pad naar Techiman. Omdat ik Abena vorig weekend niet heb kunnen ontmoeten in Berekum had ik nu in Techiman met haar afgesproken. Ik wou het hele eind niet nog eens afreizen dus ergens in het midden leek me wel handig. Rond 12 uur kwam ik daar aan en zag ik haar. Leuk om haar weer te zien. Het was maar eventjes want de bus terug naar Tamale zat al bijna vol en ik zag het niet zitten om lang te moeten wachten. De vorige keer heb ik namelijk vier uur moeten wachten en dat wou ik niet nog eens. Toen ik bijna thuis was kreeg ik een telefoontje van moeder dat haar jongste zusje was overleden. Ze was dus niet thuis als ik thuis zou komen. Haar zusje, 31 jaar, was een tijdje geleden gevallen en is nu alsnog overleden. Ik ben 's avonds nog even bij het ziekenhuis aan geweest om te skypen met thuis. Toen ik daarmee klaar was, was het de vraag of er wel iemand thuis was. Ik wist namelijk niet of iedereen mee was naar het dorpje, of dat de kindjes nog thuis waren. Gelukkig waren de kinderen nog thuis. Zondagochtend zag ik dat moeder weer thuis was. Een vriend, die het zusje verzorgde sinds haar val, was vanmorgen ook overleden. Waarschijnlijk uit verdriet. Je zou bijna gaan denken dat van een begrafenis een andere begrafenis komt. Vanmiddag ben ik weer met de oudste naar het zwembad geweest. Helaas was er geen zon vandaag maar ach, we hebben lekker gezwommen. In de avond was het druk met familieleden die vanuit hier nog van alles proberen te regelen voor de begrafenis komende donderdag tot en met zondag. Ze willen graag dat ik met ze mee ga al die dagen, maar ik ben er nog niet zo zeker van of ik dat wel wil en doe. Vandaag eerst maar weer mooi naar de spoed toe. Eens kijken wat daar weer te beleven is.