Nieuwe familie

Donderdag werd ik wakker bij mijn nieuwe familie. Het gezin bestaat uit vader Ibraham, moeder Felica en dochters Lucky(10), Mambo(6), Rejoice(3) en Fever(0). Om 10:00u zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Eerst een stukje lopen en vervolgens met twee verschillende taxi's richting het ziekenhuis. Eenmaal in de auto deed ik, zoals we in Nederland gewend zijn, mijn gordel om. De taxichauffeur sprong zo ongeveer bij me op schoot om de gordel los te maken. Deze was namelijk erg vies en hoefde absoluut niet gedragen te worden. Bij het ziekenhuis ontmoette ik de broer van Felicia. Hij is hoofd van de farmacie op de spoedeisende hulp. Samen met hem hebben we gekeken welke papieren ik in moest leveren. Dat wetende, zijn we naar het eerste beste internetcafe gegaan om de papieren uit te printen. En wie kwam ik daar tegen? Juist. De jongen waar ik tijdens de reis naar Tamale wat mee had gegeten. Hij had me gisteren een briefje gegeven met zijn telefoonnummer maar ik had niks van me laten horen. Gelukkig vroeg hij er niet meer naar. Hup, weer terug naar het ziekenhuis om de papieren in te leveren om vervolgens naar huis toe te gaan. De kindjes waren inmiddels thuis. Waar ze zich hier mee vermaken is echt onvoorstelbaar. Geef ze een plastic zakje en je ziet ze de hele middag niet meer.
Vrijdagochtend opnieuw naar het ziekenhuis om te kijken hoe het staat met de brief. Ik zou vandaag een introductie hebben, maar omdat de brief nog niet op plaats van bestemming is aangekomen kunnen ze nog niks. Maandag hoor ik meer. Felicia zet er gelukkig wel wat druk achter omdat ik na de eerste week van april alweer weg ben uit Tamale. Op weg naar huis nog wat vers fruit gekocht. Heerlijk. We waren op de motor dus konden snel overal heen. Via de school van de jongste twee zijn we naar huis gegaan. Hand in hand liepen we naar huis. De oudste meiden hadden schoolvriendinnetjes mee genomen. Naast ons huis staat namelijk een moskee. En vrijdag is een speciale dag voor de moslims. Aangezien veel vriendinnetjes moslim zijn, komen ze vaak vrijdag uit school mee om te wachten tot de moskee open is en ze daar hun ding kunnen doen. Toen dat klaar was, kwamen ze allemaal binnen gerend om te kijken wie er bij hun in huis woonde. Allemaal wilden de me even aanraken. Een van m'n zusjes wat bezig om vlechtjes in m'n haar te maken. De anderen vonden dit ook wel erg leuk, wat maakte dat ze met z'n achten bezig waren om vlechtjes te maken. Wel onder de voorwaarde dat ze de vlechtjes er ook zelf weer uit zouden halen. De leraar van Lucky had gevraagd of hij een vriend van me mocht worden. Natuurlijk. Niet wetende dat hij ook mee zou komen met de kinderen. Moeder belde later ergens boos heen want het was niet de bedoeling dat die jongen nog eens over de vloer zou komen. Haha. Later op de avond ben ik nog wat gaan drinken met mijn 'moeder'. Ze vertelde over Rejoice. Zij was drie maanden te vroeg geboren. Tijdens de keizersnede hoorde Felicia wat de dokters bespraken, de medicatie werkte namelijk maar half waardoor ze alles kon horen. Ze hadden het erover dat het kindje het niet zou overleven, alleen de vraag was hoe ze dat aan de moeder moesten vertellen. Toen de keizersnede achter de rug was, vroeg ze of het wel klopte dat haar kindje leefde omdat ze tijdens de operatie wat anders hadden besproken. Een grote opluchting dat alles goed is gegaan. Rejoice is een maand in het ziekenhuis gebleven en mocht toen met ontslag.
Het weekend ben ik thuis gebleven bij m'n familie. Ik heb de 'vader' inmiddels ook ontmoet. Hij werkt in Wa. Een plaatsje zo'n vijf uur van Tamale af. Hij komt soms maar een keer per maand thuis omdat het reizen veel tijd en geld kost. De kinderen waren erg blij dat hun vader weer thuis was. T was nu ook alweer een maand geleden.
Alle kinderen slapen bij elkaar op een kamer, ik heb een eigen kamer en de ouders hebben een kamer. T huis zit wel bijzonder in elkaar. De deuren van de douche en wc zijn gemaakt van het overgebleven plafond van de woonkamer. Ze hebben alleen bovenin de deur twee rondjes gezaagd zodat het licht binnen kan vallen. De deuren worden met een spijker open en dicht gedaan. Je draait de spijker als het ware naar beneden zodat de deur blijft klemmen. Dan zit ie dicht.
Omdat het me wel goed leek voor de band met de familie, ben ik zondag mee naar de kerk gegaan. De mannen, vader en oom, zijn niet mee gegaan naar de kerk. Zij waren nog moe van de begrafenis die vrijdag en gisteren plaats vond. Eerlijk vrij dus, vandaag. De kinderen gingen naar zondagsschool. Rejoice wou niet mee naar zondagsschool dus die bleef bij Felicia en mij in de kerk. Op een gegeven moment gaf Felicia tijdens de kerkdienst borstvoeding. Rejoice en ik zijn toen naar de zondagsschool gegaan waar Lucky en Mambo al eerder heen waren gegaan. Er komt daar gewoon een willekeurig iemand voor de klas staan en stelt een paar vragen. Zo deden ze bijvoorbeeld: ik ga op reis en neem mee, door de namen van iedereen op te noemen. Iedereen deed mee. Later zaten we in tweetallen en moest je vragen aan je partner stellen om hem of haar vervolgens aan de hele groep te introduceren. De wijze les die de kindjes vandaag geleerd werd, was dat je eerst vragen moet stellen als je iemand beter wilt leren kennen. Eerder mag je ook niet oordelen over iemand.
Toen de kerkdienst was afgelopen, zijn we via een aantal winkeltjes terug gelopen. Eenmaal bij de taxi gekomen, zaten er al twee vrouwen in de taxi. Zij moesten samen voorin gaan zitten zodat wij met z'n zessen achterin konden. Een auto van het formaat koekblikje, maar dat mocht de pret niet drukken. Twee kindjes lagen tegen me aan te slapen terwijl ik m'n ogen weer uit keek buiten. Geiten die op het dak worden geplaatst, heel veel mensen op het dak van de bus, het is allemaal geen probleem. Jammer dat ik m'n fototoestel niet mee had genomen.
Ik kon echt wel de dochter van m'n 'moeder' zijn. Ze was vanmorgen namelijk vergeten om haar telefoon mee te nemen naar de kerk. Toen we vanmiddag terug gingen, bleek dat ze haar portemonnee in de kerk had laten liggen. Eenmaal thuis hoorden we dat Felicia haar zus langs de kerk was gekomen en de beurs voor haar had meegenomen. Dat probleem was makkelijk opgelost.
Maandag weer naar het ziekenhuis om te kijken hoe het er nu voor stond. Ze waren nog niet tevreden en hadden meer papieren nodig. Deze gegeven in de hoop dat het nu wél goed is, want ik wil graag aan de slag! In de loop van de middag ben ik mee geweest naar het weeshuis in Tuunayili. Dit ligt naast Tamale maar is nog zo'n 45 minuten op de motor. Het weeshuis is door Felicia opgericht. Er zijn ongeveer dertig kindjes in het weeshuis ij de leeftijd van 4-10 jaar. Ze krijgen hier onderwijs wat gelijk is aan junior high school. Tegen de tijd dat ze naar senior high school gaan, is het ook tijd om op eigen benen te staan. Toen we gisteren het dorpje binnen reden, kwamen alle kindjes al op ons af rennen. Dertig blije gezichtjes kijken je aan. We hadden toffees voor ze meegenomen, gelukkig dat ze waren! Felicia kan op dit moment niet veel bij deze kinderen zijn, omdat ze thuis een baby heeft. Wanneer deze wat ouder is, zal ze weer veel tijd op haar eigen project doorbrengen.