Spoedeisende hulp
Blijf op de hoogte en volg Jessie
30 Maart 2015 | Ghana, Tamale
Dinsdag weer naar de triagekamer. Ik had even in het boek gekeken hoeveel opnames we gisteren hadden gehad, 25. Dat was ook wel te zien aan de afdeling want overal op de vloer lagen patiënten. Ze moeten daar ook wel lachen, want elke keer als ik daar ben zeg ik dat ik hoop op nieuwe patiënten. Ik wil graag wat doen en hou wel van uitdaging. Zij bidden alleen dat de patiënten thuis blijven, want als je nieuwe patiënten wilt dan zeg je dus eigenlijk dat je wilt dat er mensen ziek worden. Tsja, daar zit ook wel weer wat in.
Woensdagochtend toen ik op de afdeling kwam, was er allemaal politie aanwezig. Waarom? Er was een gezin (vader, moeder en 2 kinderen van 11maand en 4 jaar) onderweg van Kumasi naar Tamale. Onderweg kregen ze een ongeluk, moeder was meteen dood, vader had niks en de kindjes lagen gewond bij ons. Vreselijk. Daarnaast waren er nog een paar jongens uit de boom gevallen. Die patiënten zie je echt veel hier, ze klimmen in de boom om vruchten te plukken maar vallen vervolgens naar beneden. Niet echt handig.
Donderdag was ik op de afdeling zelf te vinden. Vier patiënten werden aan ons toegewezen. Spoed is trouwens niet zo spoed als in Nederland. Soms is het gewoon een plaats ter overbrugging of om te wachten op geld. Er was namelijk een man opgenomen met een hoofdwond, het probleem was alleen dat hij geen geld had en er dus geen behandeling ingezet kon worden. Hij ligt op de afdeling om te wachten op geld. Waarom zo'n iemand niet naar de mannenafdeling gaat, snap ik niet.
Na het werk ben ik nog even bij de accountants op bezoek geweest, elke dag kom ik namelijk mensen uit dat kantoor tegen die vragen wanneer ik eens bij hun langs kom. Nou vanmiddag dus. En nu echt.
Vrijdag, een dag om niet gauw te vergeten. Er werden al vrij snel op de ochtend twee jonge vrouwen binnen gebracht. Ze hadden een ongeluk met de motor gehad. Een was al overleden voordat ze in de ambulance aankwam, we hebben toch nog geprobeerd te reanimeren maar dit mocht niet meer baten. De andere was nog aanspreekbaar en werd dus klaargemaakt om naar de operatiekamer te gaan. Ze was van onderen helemaal open en dat moest gedicht worden. Zij is helaas na de operatie ook overleden. Wat een dag, het hakte er wel even in.
In de middag ben ik nog met Anthony naar zijn neefje geweest, die lag op de neurologie want had zijn nek gebroken tijdens het voetballen. Hij wou me graag aan hem voorstellen. Prima! Ik wou wel mee.
Zaterdagochtend ben ik toch maar naar het ziekenhuis gegaan, nu kan het nog. Anthony zou dagdienst hebben, maar hij was er niet. Toen hij rond half 11 de afdeling op kwam, riep hij me apart. Waarom moet die beste jongen mij alleen spreken? Om me te vertellen dat z'n neefje die we gisteren hebben bezocht, was overleden vannacht. Jemig, t is nu wel even mooi geweest. Zoveel jonge mensen overleden deze week.
In de middag ben ik nog met een dokter mee geweest om zijn auto op te halen. Hij zou om 12:00uur klaar zijn, maar we gingen rond 13:00uur die kant pas op omdat ze wel weten dat de Ghanezen zich toch niet aan de tijd houden. Ik vertelde dat hij maar beter kon wachten tot het eind van de middag of begin van de avond, want die auto was heus niet klaar. En inderdaad, eenmaal bij de 'garage' mochten we plaats nemen op de stoelen, we moesten nog maar eventjes wachten. Je blijft hier lachen.
Zondag zou ik echt mee naar de kerk, t is als t goed is tenslotte mijn laatste weekend hier dus dan moet ik me nog even van m'n beste kant laten zien. Toen ik zondagochtend klaar stond, was de familie ook al klaar en moeder zat met de drie kinderen op de motor. De oudste bleef thuis om op de jongste te passen en ik mocht ook wel thuis blijven. Nou, daar zeg ik geen nee tegen haha. Nu maar hopen dat ze niet al te lang weg blijven, dan kunnen we vanmiddag misschien nog gaan zwemmen. Al veel sneller dan verwacht kwamen ze thuis. Mooi, omkleden, buurjongen lief aankijken en dan kunnen we gaan! Heerlijk want het was echt heet. Lucky had niet ontbeten dus ze had flink honger gekregen. Er werd alleen geen eten verkocht bij het zwembad. Hoe gaan we dit oplossen? Gewoon vertellen hoe het zit aan iemand die bij ons aan tafel kwam zitten. Hij was wel bereid om mee te gaan naar de weg, dan konden we vast wel een tentje vinden die wat verkocht. Dit ging helaas niet zo makkelijk als gedacht, nog veel was dicht. Toen we bijna in het centrum waren vonden we een restaurant. T duurde een eeuwigheid voor we weer bij het zwembad waren, maar ze kon tenminste eten. Daarna nog lekker gezwommen, het zwembad van vandaag had een speciaal bad voor de jongere kinderen. Rond een uur of 5 gingen we naar huis toe, beide kapot van een hele dag in de zon en zwemmen.
Nog vijf dagen spoed! Zaterdag vertrek ik naar Berekum toe, even kijken hoe het daar in het ziekenhuis is. T zal wel gek zijn om daar alleen te zijn en Gracie niet bij me te hebben.
-
30 Maart 2015 - 09:46
Albertine:
Jeetje wat een heftige dingen tijdens afgelopen dagen zeg. Hoop dat je het beetje een plekje kan geven. Geniet nog van laatste weekje in Tamale en alvast goede reis richting Berekum!
-
30 Maart 2015 - 10:52
Willy:
Nou jessie je hebt daar weer het een en ander meegemaakt.Het gaat daar er heel anders aan toe als hier in nederland.Verder gaat het wel goed daar .Je hebt weer een mooi lang verhaal geschreven.was weer leuk om te lezen.Groetjes Willy -
30 Maart 2015 - 11:03
Annemieke:
Boeiend je ervaringen te lezen, jemaakt weer heel wat mee daar. Doe je de groeten aan Monica als je haar treft in Berekum? Geniet van je verblijf daar! groet Annemieke -
30 Maart 2015 - 11:04
Helene:
Lieve Jessie,
Wat een heftige week zeg!
Geniet nog van de laatste dagen in het ziekenhuis en dan op naar je volgende doel.......
Wij zijn trots op je,
liefs Mama -
08 April 2015 - 15:13
Jeanette:
jeetje wat een heftige dingen maak je mee zeg! Succes nog ff en tot gauw weer op B2, gezellig samen nachten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley